Mijn vader was buschauffeur voor mensen met een verstandelijke beperking. Zelf wilde ik niet in de gehandicaptenzorg werken. Maar toen ik het een weekje probeerde, hebben deze mensen mijn hart gestolen. Ze zijn stuk voor stuk bijzonder, op hun eigen manier. Ik leer van hen om heel erg in het hier en nu te leven en blij te zijn met kleine behaalde doelen. Als persoonlijk begeleider maak ik samen met het team voor mijn bewoners plannen, stel ik doelen en ben ik eerste contactpersoon voor de ouders. De locatie Marius Meijboom is samen met ouders opgezet. Zij zijn dan ook mega betrokken. Samen de zorg organiseren met ouders - waar mogelijk - zie ik als de toekomst van de zorg. Het mooiste aan mijn werk vind ik contact maken. Dat lukt niet altijd met woorden. Soms moet je eerst iemand activeren, door bellen te blazen of wat eten te geven. En als iemand je niet hoort of ziet, moet je diegene creatiever benaderen. Ik durf na 21 jaar wel te zeggen dat ik mijn cliënten haarfijn kan ‘lezen’ en zoek de ontwikkeling in kleine dingetjes. Van een knuffel teruggeven tot een vork kunnen gebruiken. Hoe snel alles in de buitenwereld ook gaat, bij ons draait het om kleine stapjes. En soms is een stap naar contact juist levensgroot. Een kindje dat ik begeleid, heeft sinds kort een computer die hij met zijn ogen bestuurt. Twee collega’s hadden een gesprek over hun vakantie aan tafel. Opeens hoorden we: ‘Zwemmen! Leuk!’ Van een kind dat nog nooit gesproken had. Dat zijn ontroerende succesmomenten.