Ik ben van oorsprong zangeres en koordirigent maar had altijd het idee dat ik wel in de zorg zou willen werken. Toch ben ik pas op latere leeftijd hier terechtgekomen. Toen ik thuis kwam te zitten vanuit een baan als logistiek medewerker vroegen ze me bij het re-integratiebureau: wat
vind je nou écht leuk? ‘Werken met mensen en muziek’, antwoordde ik. ‘Liefst ouderen.’ Een stage in een woonzorginstelling leidde tot een tevreden opdrachtgever maar geen baan. Daarom besloot ik te solliciteren op een vacature van Cordaan. Dagbesteding voor mensen met een ingewikkelde hulpvraag, dat intrigeerde me. Het was liefde op het eerste gezicht. Ik zie de beperking niet, ik kijk naar wat mensen kunnen. Hoe ze zijn. Ik studeer psychologie en leer: ouderen willen autonomie, dat hun competenties gezien worden en sociale verbinding. Dat geldt net zo goed voor ouderen met een verstandelijke beperking, dementie of autisme. Maar die groep komt nauwelijks aan bod in de lesboeken. Als ondersteunend begeleider help ik hen met de dagelijkse dingen zoals opstaan, aankleden en eten. Maar ook dagbesteding, waarbij ik mijn
handpoppen en muziek inzet als pedagogisch middel. Omdat ik een zestiger ben, ken ik de liedjes en artiesten uit hun tijd. Mensen voelen zich erkend omdat ze gezien worden als medemens. Mijn cliënten zijn niet ‘gek’, wat vaak het vooroordeel is. Het zijn gewoon slimme mensen met eigen
herinneringen. In de toekomst hoop ik dat meer mensen voor ouderen met een verstandelijke beperking kiezen. Zodra je het probeert, ben je om. En als herintreder, zoals ik, kun je zo ontzettend veel betekenen.