Ik was modeontwerpster met een eigen boetiek in Myanmar. Voor mijn man ben ik naar Nederland gekomen. Toen hij door een herseninfarct in een verpleeghuis van Cordaan terechtkwam, zag ik de zorg voor het eerst van binnenuit. In Myanmar kennen we dat niet, we zorgen zelf voor familie. Het raakte mij dat sommige mensen geen familie op bezoek kregen. Ik werd een betrokken mantelzorger en zat ook in de cliëntenraad. Toen mijn man overleed, zeiden andere bewoners: ‘Ik wil jou blijven zien!’. Dat gevoel had ik zelf ook dus werd ik gastvrouw en mantelzorger voor andere bewoners. Corona gaf me het zetje om een zorgopleiding te gaan volgen, er was zo’n behoefte aan extra handen. Ik heb net Helpende plus Verzorgende C afgerond en werk nog altijd in hetzelfde verpleeghuis. Cordaan geeft zoveel kansen, als je wilt doorleren dan mag dat. Omdat ik zelf gastvrouw ben geweest, begeleid ik nieuwe gastvrouwen. Verder ondersteun ik bewoners bij de dagelijkse dingen. Van aankleden en eten, tot een praatje maken. Het mooie van deze plek vind ik dat het een laatste huis is. Het maakt mij gelukkig dat ik wensen van mensen kan vervullen, hoe klein ook. Als ze heimwee hebben, bijvoorbeeld met kerst, zeg ik: ‘Ik kom heel ver hier vandaan, ik heb ook geen familie om me heen.’ Dat helpt. Mensen vragen wel eens of ik het niet moeilijk vind om hier te werken nu mijn man er niet meer is. Ik vind het juist bijzonder hoe het is gelopen. De baan heeft misschien mij wel gekozen, in plaats van andersom.